από τον επικείμενο δίσκο Δανεικά και Κλεμμένα.

*η Γυναίκα Μέδουσα που υπάρχει σε οποιονδήποτε άνθρωπο δεν μπόρεσαν ποτέ
να αγγίξουν ή έστω να τον/την κοιτάξουν στα μάτια αν κι ο/η ίδιος/α το επιζητούσε. Άλλες φορές θα φταίει η ιδιαίτερη φυσιογνωμία ή κάποιο τρομακτικό βάθος σκέψης που είναι κατάρα και ευλογία μαζί:

//

Κάποιος κάτω στο λιβάδι φτιάχνει προσευχές
τα καλάμια να μιλήσουν να πουν τις ομορφιές.
Άγιε Πέτρο να μην σώσει να σου χαμογελά ή
το ματάκι της να ανθίσει σ’ άλλην αγκαλιά

Και απ΄την πολύ την άγρια πέτρα που μέσα κουβαλά
έχει ο κορμός της έναν πόνο που δεν δικαιολογά.
Μάγισσα Σμύρνη και Μαντείο, όσοι έχουν αντοχή
το πρόσωπό της ν’ ανταμώσουν κι ας πέσουνε στη γη

Πυρώνει ο κόσμος κι αλαλάζει σε κάθε μας γιορτή.
Βγαίνουν τα φύλλα του φθινοπώρου μέσα στην άνοιξη
κι όσοι έχουνε μυαλό το χάνουν και γίνονται μικροί,
παίζουν παιχνίδια με τα φίδια που έχεις στο μαλλί

Μέδουσα κάνε με κι εμένα άγαλμα μια ζωή χρόνια να μην με ξαναγγίξουν κι αιώνια εναλλαγή.

//

*εξώφυλλο: έργο του Γερμανού ζωγράφου Franz von Stuck. Στα δεξιά είναι το μοντέλο, Klara Hitler, που χρησιμοποίησε ο καλλιτέχνης για να αποτυπώσει την Μέδουσα. Η Κλάρα όταν είδε το τελειωμένο έργο είπε: «Αυτά είναι τα μάτια της μητέρας μου».