Ο Βασίλης Πετρίδης

γεννήθηκε στους Αμπελόκηπους (Θεσ/νίκης) το 1987. Είχε πάντα την τραγουδοποιία να τον καθυστερεί στα μαθήματά του και ύστερα στη δουλειά ή κοινωνικές υποχρεώσεις του.

Γράφει στίχους και συνθέτει από τότε που έπιασε το πρώτο πιάνο/τσέλο/μπάσο/κιθάρα/μπουζούκι/λαούτο και ηλ. υπολογιστή στα χέρια του. Τον απέφευγαν τα ωδεία και έτσι τα απέφευγε κι αυτός. Παιχτικά, λοιπόν, είναι θα λέγαμε αυτοσχέδιος μουσικός.

Στα νιάτα του αποφάσισε να ταξιδέψει στην Κύπρο για σπουδές, πράξη που ερμηνεύεται κι ως: «Ας φύγω όσο πιο μακριά γίνεται από δω». Πολύ γρήγορα κατάλαβε ότι δεν τον χωράει ο τόπος οπότε έζησε κάποια χρόνια στη Σουηδία, Ολλανδία και πίσω στη Λευκωσία για να τον αναγορεύσουν δάσκαλο μετά τηβέννων και φωτογραφιών. Γυρίζει εν τέλει στην «πατρίδα» με σκοπό να μην την υπηρετήσει ποτέ… ενώ, όμως, καθώς έπινε τον ελληνικό του ένα ωραίο πρωί και χωρίς εξήγηση αλλάζει γνώμη και διαλέγει να υποταχθεί.

Εν τέλει, ζει στη Θεσσαλονίκη κι από εδώ αυτομολεί στην εχθρική ζωή του μουσικού αποφεύγοντας τα ιδρύματα για άλλη μια φορά.

---

Οι Γκαϊλέ
…λίγα λόγια

Οι Γκαϊλέ είναι μια μουσική φιλία και αποτελείται από 7 μουσικούς γνωστούς στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Ο γκαϊλές είναι δάνειο από την τουρκική λέξη gaile η οποία έχει αραβική αρχή. Γενικά σημαίνει ό,τι και στα ελληνικά δηλαδή θλίψη, φροντίδα, στεναχώρια, ή αγωνία που έχουμε για κάτι. Επομένως μιας και ήταν μεγάλος γκαϊλές να βρεθεί ένα όνομα που να περικλείει όλες αυτές τις προσωπικότητες η ονοματοδοσία ήρθε κάπως από μόνη της. Θα προσπαθήσω εδώ να παρουσιάσω τους φίλους μου λες και είναι κάποιοι ξένοι ή λες και τους γνωρίζω σε ξένον άνθρωπο. Ούτε αυτοί, ούτε εσείς μου είστε ξένοι. 

Πρώτος και καλύτερος ο Γιώργος Βαρτσάκης που φαίνεται πως η μοίρα το ‘χε να φτιάξουμε μαζί μουσική. Μια μοίρα που ήταν πολύ καλή μαζί μου γιατί μου έδωσε έναν άρτιο μουσικό απλόχερα. Μια φιλία από το δημοτικό που έζησε για να με αντέξει στα 4 χρόνια δουλειάς που κρύβονται πίσω από τα ηχεία σας. Μαζί με τον Μήτσο Κασαπίδη που θα παρουσιάσω παρακάτω πέρασαν τα χειρότερα μαζί μου…

Η Στέλλα Γιαλτζή που έδινε αέρα επαγγελματισμού σε έναν «αυτοσχέδιο μουσικό». Που δεν μπόρεσε να τραγουδήσει καλύτερα γιατί τα είπε τέλεια. Ας της δώσει η ζωή όσα της αξίζουν μετά από αυτήν την δουλειά… είμαι σίγουρος. Ως τραγουδίστρια και φαρμακοποιός είναι πλέον σε θέση να απαλύνει τους πόνους της καρδιάς καθολικά.

Ο Κώστας Αναγνώστου που κι αυτόν η μοίρα μου τον έφερε στην σκληρότερη εποχή φορώντας τσόχινους μπερέδες, κατακαλόκαιρο, να μοιραζόμαστε πόσο πνιγόμασταν στα χακί. Ένας κρουστός με καρδιά μετρονόμου και χέρια ειρηνοποιού.

Τον Μηνά Βακαλούδη που ήξερε ότι οι τρόποι μου θα τον κρατούσαν σε αγωνία για πολύ καιρό. Ο ίδιος είχε  χίλιους τρόπους που μπορούσε να προσφέρει στους Γκαϊλέ και διάλεξε το κοντραμπάσο. Είναι ένας μαγικός νέος με τη σοφία πολύ μεγαλύτερου άντρα.

Τον Γιώργο Καρακούλια τον «ειδικό εφεδολόγο» που μας έδωσε ηλεκτρισμό και στέγη για να αναπτύξουμε τα Δανεικά και Κλεμμένα.  Είναι ένας λάτρης της μουσικής, ένας ηλεκτρικός κιθαρίστας με μοναδικό ύφος και ήχο στην κιθάρα. Από την θέση του βιολιού έχουν περάσει κάποιοι εξαιρετικοί μουσικοί ανά διαστήματα όπως: ο Φρίξος Αντωνιάδης από την Κύπρο που αργότερα τον αντικατέστησε η Ιωάννα Κουρκούδιαλου, γνωστή για τις συμμετοχές της σε εξαιρετικά μουσικά σχήματα. Πλέον στους Γκαϊλέ βιολί παίζει η Χαριτίνη Κώττη… ενώ στο δίσκο συμμετείχε κι ο Περικλής Βραχνός. 

Τέλος, τον Δημήτρη Κασαπίδη που οι δημιουργικές διαφωνίες μας έγιναν το χωνί για να γιγαντώνεται κάθε φορά ο ήχος που φτιάχναμε κάτω από τα δέντρα, στην Χαλκιδική, στα Κάστρα, στην Ηλιούπολη και στους Αμπελόκηπους. Είναι μεγάλη τιμή να είναι φίλος και συνοδοιπόρος τόσα χρόνια. Θα του ζητάω πάντα συγχώρεση αν κάποτε με μίσησε κυρίως λόγω της υπερφιλοδοξίας μου στον ήχο και στην αισθητική. Τα ίδια περνάω κι εγώ μ’ αυτόν.