//

Κάθε νύχτα βρισκόμαστε για να χαθούμε στο άπειρο.
Οι πόθοι μας ατέρμονες κόπιες του εαυτού μας.
Το ομοούσιο το ζωοποιό το εκ του πατρός καταδυνασθέν.

Κάθε νύχτα παίρνουμε μια γεύση από θάνατο.
“Αυτό” σκέφτεσαι “επί δέκα, επί εκατό, επί χίλια, επί το άπειρο”.
(Το τρομακτικό, το θλιβερό, το εκ της μητρός ανακυκλωμένο)

Κι όμως! :
Τα σπλάχνα της γυναίκας μια μεγάλη μονάδα ανακύκλωσης,
αφαλάτωσης και κοσμογονίας.
Παίρνει το ανόργανο και το κάνει οργανικό.
Ζωντανό! Μόνο για λίγο.
Αν ήταν Ολύμπια Θεά θα ήταν για πολύ. Όμως δεν είναι.
Η γυναίκα νικάει το θάνατο, ο άνδρας τον επιδιώκει.

Πως να μην ταιριάζαν;

//

Ηχητικό τέλους:
-Εμένα με ενδιαφέρει το «τώρα», δεν με ενδιαφέρει το «μετά» καθόλου! Εγώ δεν θέλω τίποτα… ούτε κερί να μ’ανάβετε, δεν θέλω.

-Έλα γιατί ρε μάνα;

-Και τι; σιγά και τι έγινε; …τώρα

-Εδώ τραγούδια σε γράψαμε, κερί δεν θ’ανάψουμε;

-Τραγούδια τ’ακούω τώρα που ‘μαι ζωντανή! Μετά τι να τα κάνω; Δεν θέλω τίποτα. «Μετά» είναι όλα… κάνουν τραπέζια και κάνουν τραπέζια. Και γιατί να τα κάνουν τα τραπέζια [σ.σ.:εννοεί μνημόσυνα]; ποιος ο λόγος; Είναι χαζομάρα αυτό, για δεν είναι; Καφέδες και… κόλπα; ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΡΕ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ! Δεν θέλω! Τίποτα δεν θέλω! Γιατί;

-Ούτε ένα τραπέζι; …να γλεντήσουμε, να περάσουμε καλά;

-Χεχ!

-Ο μπαμπάς ξες τι θέλει, ε; [σ.σ.: εννοεί στην κηδεία]

-Νερό!

-Νερό…θέλει, λέει, άμα πεθάνει και τον…

-Εσύ πέθανε και θα σε ταιριάσω εγώ με το νερό σου!

[σ.σ.: Ο Γεώργιος Π. ζήτησε στην κηδεία του αν δεν βρέχει τουλάχιστον να του ρίχνουμε νερό φωνάζοντας την Πυροσβεστική καθότι λατρεύει τη βροχή.]

Γιώργος Βαρτσάκης | κιθάρα
Βασίλης Πετρίδης | σύνθεση, ποίημα, απαγγελία, τζουράς
Φροσούλα Π. | συζήτηση τέλους
Φωτογραφία | Γιώργος Κασαπίδης, giorgoskasapidis.weebly.com